Epilepsie

De definitie is als volgt: "Epilepsie is het herhaald optreden van toevallen waarbij een toeval gedefinieerd wordt als een storing van de hersenfunctie, gekarakteriseerd door paroxysmale stereotype gedragsveranderingen".  Dat is een hele mond vol, maar simpel gezegd komt het hier op neer dat er een soort "kortsluiting" in de hersenen optreedt waardoor de patiënt allerlei hele vreemde dingen gaat doen.

Epilepsie is in de humane geneeskunde al zo'n 4000 jaar bekend. Bij dieren is het beschreven bij varkens en runderen (1952), bij kippen (1970) en o.a. bij bavianen (1979). Ook honden en katten kunnen epilepsie krijgen. In 1971 werd beschreven door Cunningham dat bij ongeveer 1% van alle honden die aan de Universiteit in Californië werden aangeboden, toevallen werden geconstateerd. In bepaalde hondenrassen en in bepaalde lijnen lijkt dit percentage veel hoger te liggen, vandaar dat men vermoed dat er sprake kan zijn van erfelijkheid van epilepsie.

1)  Een myoclonische Petit Mal

Plotseling massale spiertrekkingen die ongeveer 2 seconden duurt wat lijkt op het "schokken" tijdens de slaap. Dit komt zelden voor en als het al voorkomt merk je het bij een hond bijna niet.

2) Petit Mal

Een enkele seconden durend bewustzijnsverlies eventueel met wat lichte "stuipen".

3) Grand Mal

Hierbij treden 3 duidelijk te onderscheiden stadia op

a: Aura. Een periode van abnormaal gedrag dat minuten tot dagen kan duren. De hond loopt dan bijvoorbeeld zomaar te kauwen, zijn hoofd te draaien of naar vliegen te happen.

b: De werkelijke toeval. Bewustzijnsverlies (omvallen) spierkrampen en vervolgens fietsbewegingen, slikken, speekselen, klappertanden, urine en/of ontlasting verlies, verkleining van de pupil.  Deze fase kan enkele seconden tot minuten duren.

c: Bijkom fase. De hond komt weer bij bewustzijn, maar het zenuwstelsel is nog niet volledig hersteld. Deze fase kan enkele seconden tot dagen duren.

 

Een aparte plaats neemt in de Status Epilepticus. Dit is een opeenvolging van toevallen zonder dat er duidelijk sprake is van weer bijkomen. Deze toestand is levensbedreigend.

Een bijzondere plaats wordt ingenomen door de epilepsie zonder aanwijsbare organische oorzaak, waarbij mogelijk sprake zou zijn van een erfelijk defect in het metabolisme van de hersenneuronen.

Indien er wel een organische oorzaak te vinden is zijn er weer talrijke onderverdelingen te maken. Echter de ene onderzoeker  maakt weer andere indelingen dan de ander en een derde maakt helemaal geen indeling maar gaat direct over tot het opsommen van alle mogelijke oorzaken! Geen eenduidige menig dus, maar de eventuele oorzaken die genoemd worden zijn o.a.: genetisch; aangeboren of verkregen, vergiftiging, infectieus, stofwisseling , traumatisch of gezwellen.

Uit onderzoek is gebleken dat ongeveer 1% van alle honden aan epilepsie lijdt. Exacte gegevens zijn niet bekend, echter in enkele hondenrassen c.q. lijnen ligt het percentage epileptische honden veel hoger.

In het algemeen kan gesteld worden dat hoe ouder het dier ten tijde van de eerste toeval hoe groter de kans dat er een organische oorzaak te vinden is voor het optreden van de toevallen. Onderzoek heeft ook aangetoond dat hoe hoger het inteeltpercentage, hoe jonger het dier toevallen krijgt. Er zijn vele onderzoeken geweest binnen verschillende hondenrassen en daaruit valt te concluderen dat het percentage epilepsie-lijders heel verschillend is. Tevens is gebleken dat bij een groot percentage van deze patiënten geen organische oorzaak gevonden kon worden..!! Sommige onderzoekers menen dat epilepsie vaker optreedt bij reuen dan bij teven. Vele onderzoeken wijzen echter uit dat in de meeste gevallen epilepsie een genetische oorzaak heeft: erfelijke dus.

Heel belangrijk is dat je als eigenaar precies bijhoudt wanneer de toevallen optreden, hoe lang ze duren en wat de verschijnselen waren...!!! De dierenarts moet deze gegevens hebben om de juiste medicatie en dosering te vinden.

De behandeling van epilepsie is individueel gericht. Sommige honden kunnen prima leven met af en toe een kleine toeval, maar andere hebben heel vaak zware toevallen (Grand Mals) en dan wil je als eigenaar toch proberen je hond te helpen. Epilepsie (zonder aantoonbare oorzaak) is echter NIET te genezen, medicatie kan deze ziekte enigzins onderdrukken waardoor er minder toevallen optreden, maar de bijverschijnselen moeten ook dragelijk zijn voor de hond. De meeste honden die zwaar epilepsie hebben zullen uiteindelijk niet oud worden.

 

 

Een verantwoorde fokker die hart heeft voor ons ras zal niet fokken met een hondje dat lijdt aan epilepsie. 

 TERUG